Vorig jaar schreef ik een blog over bang zijn. Vandaag herinnert een vriendin mij er aan. Ik herlees de tekst van toen en ben in tranen. Want ik ben wéer bang……
Bang dat mijn enkel niet geneest en ik nooit meer vrijuit aan het dansen kom. Bang dat ik geen lange wandelingen meer kan maken. Bang dat ik altijd pijn en ongemak houd. Bang dat ik niet meer het werk kan doen zoals deze retraites geven, waar mijn hart zo blij van wordt. Bang dat mijn lief mijn klaagzang zat wordt en afscheid van me neemt. Bang dat ….
Mijn vorige blog van 8 maanden geleden had als titel: 'de gevallen vrouw'. Ik zat in het gips na een dubbele enkelbreuk. Blij dat ik uiteindelijk niet geopereerd hoefde te worden. En over een paar maanden mijn gewone leventje weer kon oppakken. Dacht ik…..
Inmiddels blijkt dat mijn enkel instabiel is en ik nog een hele tijd mag nemen om te revalideren. Ik blijf beperkt in dagelijks functioneren: ik wandel 1 à 2 km, zwem 15 minuten, fiets korte routes op een e-bike en sta bij voorkeur op stevige wandelschoenen met zooltjes (beetje warm nu ). De ene dag heb ik meer last dan de andere, maar er is altijd pijn en ongemak
Oorzaak: inschattingsfout door de orthopeden destijds. Mijn letsel had meteen geopereerd moeten worden (breuken vastzetten met plaat en schroeven). Dat bleek onlangs tijdens een second opinion door een gespecialiseerd professor in het MUMC Maastricht. De breuken zijn weliswaar nu toch spontaan aan het genezen, maar het hele gebied er rond om heen reageert overprikkeld en reactief, met alle klachten van dien.
En weet je: ik wíst het. Ik wist dat het niet goed zat, vanaf dag 1 heb ik dat ook genoemd. Maar wilde ook de artsen en fysiotherapeuten vertrouwen, die steeds benadrukten dat ik geduld moest hebben en te snel wilde. Want ik herken wantrouwen in mijn systeem en nam me voor dat deze keer niet als leidraad te nemen. Maar daarmee veronachtzaamde ik mijn innerlijke stem, mijn dieper weten, dat anders sprak…
Wat ik helder ervaar nu is een keuze te hebben in wat ik voed: verontwaardiging, boosheid op het ziekenhuis, zwelgen in zelfmedelijden etc.
Of zijn met wat is, bewegen naar overgave en buigen voor alle mooi lessen die dit proces me geeft. De gedwongen tijd en rust gebruiken om verder te onthaasten, oude trauma’s die opspelen opnieuw aan te kijken en een grote reset, op alle lagen.
Ik koos voor het laatste. En zak nu steeds meer in tijdloosheid. Ben veel in de natuur en leer van haar wijsheid. De diepe rust en verstilling brengt me op nieuw terrein, waar het goed toeven is. En ondertussen word ik steeds zachter naar mezelf, spreek liefdevol met mijn voet (zielenpoot, zoals een collega hem met een knipoog noemde), moedig haar aan, raak haar veelvuldig aan, spreek vertrouwen uit en stimuleer mijn zelfhelend vermogen op diverse manieren.
Hoe stiller ik word, hoe meer ik het grotere plaatje kan zien en vertrouw op volledige heling en genezing. Voel hoe de aarde en het leven me draagt , ook -of misschien wel juist- nu. Het komt goed, al weet ik nog niet hoe dat er uit zal zien. Het ís al goed. Zelfzorg ten voeten uit, daar oefen in nu volledig in. Belichamen wat ik tijdens de retraites teach. Waardoor ik straks nog meer doorleefd de zelfzorg retraites kan vormgeven😊.
De geplande retraite van oktober 2022 kan nog niet doorgaan. Ik werk verder aan mijn herstel en heling. Maar in 2023 ben ik er weer, gelouterd en met een nieuwe balans! Data volgen eind 2022.
Graag ontmoet ik je dan!
Foto: medicijnwiel op www.hofvanmoederaarde.nl, waar ik graag mediteer.
